تو به من
خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را
دزدیدم!
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید ...
غضب آلوده به من کرد نگاه!
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالها هست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم...
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا
خانه ی کوچک ما سیب نداشت؟؟؟
( شعر از دکتر حمید مصدق )
من به تو خندیدم
چون که می انستم
تو به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدی!
پدرم از پی تو تند دوید.
تو نمی دانستی
باغبان باغچه ی همسایه
پدر ِپیر من است!
من به تو خندیدم
تا که با خنده ی تو
پاسخ عشق تو را
خالصانه بدهم...
بغض چشمان تو لیک
لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک!
دل من گفت برو...
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه ی تلخ تو
را
و من رفتم
و هنوز
سالها هست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم...
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چه می شد که اگر
باغچه ی خانه ی ما سیب نداشت...!!!
( شعر از فروغ فرخزاد در پاسخ به شعر دکتر مصدق)
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
